Lu fanòi ti Sant’Antognu (Emanuele Castrignanò)
Circulandu ‘ntra tutti li pinzieri,
mi lu rricordu, mancu ci fo’ ieri,
lu fanòi, all’incròciu ti li štrati,
cu ramàgghia e ccu sàrcini ggiustati.
La ggenti, tiempu prima, priparava
quantu pi ddivuziòni si brušciava.
Si spittava cu ccala la sirata,
cu lla folla turnu-turnu sištimata,
e ci lu ientu poi li ‘nfumicava
allu mantàgnu nci si rriparàva.
La fiamma lenta-lenta s’inn’azàva
štrati e pparìti tuttu lluminava,
e mentri l’aria già si šta’ šcarfava
ogni piccinnu fermu no’ ssi štava.
Li fracìddi c’a ttiempu šcattrišciàunu
li canti ti carosi ccumpagnàunu.
Lu rusariu nna divòta po’ ‘ntrunàva
e nna litanìa toppu si cantava,
lu previti cu štola e acquasanta
biniticìa la crošcia ch’era tanta.
Po’ cu llu sicchiu o intra la frašcera
si pigghiàva lu fuecu binitèttu,
c’a ccasa si purtava quedda sera,
pi’ ddivuzioni e ppi šcarfà lu liettu.
