Lu primu giurnu ti šcola (Emanuele Castrignanò)

M’èra bburrùtu a lla meštra nanzi casa,

no vvitia l’ora ti ccuminz’a lla šcola

cu mmi ccumpagna mama e ccu mmi vasa

toppu ch’era titta l’urtama parola.

Mi lu ficuràva ciò ca m’er’a ddiri:

“Mi raccumandu, figghiu mia, ca tà mparàri

tuttu quddu ca lu mestru av’a spiecàri

ci sa’, nna vita megghiu puè minàri”!

Pi llu pinzièri quera notti no ddurmìa

e priàva Ddiu ci sà preštu llucišcìa.

Quandu mama šcarassàu la finištrella,

ntra llu suennu šta sintìa la campanella,

šta’ cchiamava li mestri e lli vagnùni,

prima cu sèrrunu cancelli e lli purtùni.

M’azài ti pressa, fucìi ntra lla cucina,

cu lla marènda pronta sobbr’a lla mappìna:

latti bullìtu, ti uèrgiu lu cafèi,

to’ feddi ti pani ca šta’ spittàunu a mmei.

No nci pinzài to vòti, ti pressa štrafucài,

e ppicca nci mancàu, ca iu no mmi nfucài.

M’angìu la brillantina, mama mi gnittàu,

no šta’ vitìa l’ora cu èssu e mmi nni vàu.

Lu vantìli m’infilài cu llu fiòccu nanti,

ccussì comu l’èra šcapàtu l’insignanti,

pigghiài la borza ti cartoni rinfurzata,

ca la sera prima iu m’èra sištimata.

Intra, lu quaternu e llu libbru fudiràtu

cu lla carta ca Ntanòdda m’èra tàtu,

nna carta rossa o bblùi, a ddò mintìa

spachetti, sagnarizza e zziti ca vindìa.

Nc’èra nna cassetta ti tàula lucitàta

cu àbbisi, comma e nna penna rricalàta,

ca ntra llu calamàiu, a šcola, iu ssuppàva

toppu ca lu bitellu lu nchiòštru nci vacàva.

Pi štuna’ la fami, to mènduli e mmintìni,

no nc’èra nutella, né briošci o merendìni.

Quantu tiempu è ppassatu! Pari ièri,

pi ccomu iu tegnu frišchi šti pinzièri.

M’àgghiu nvicchiàtu, l’etàti vola-vola,

ma no mmi šcerru lu primu giurn’a šcola.

di Emanuele Castrignanò