La Passioni ti Cristu (di Emanuele Castrignanò)
Aria mesta, cupa, aria ti passioni,
tiempu prima ti la risurrizioni.
Funziùni sulenni, la sittimana santa,
pi’ ci teni feti, ca nci ni voli tanta.
Propria pi’ nui, scindìu lu Signori,
mantinìu lu pattu, ndi ‘nnucìu l’amori.
L’amori pi’ nu mundu ribbusciàtu,
ca Ddiu e Santi, èra ‘bbandunàtu.
Toppu lu dilùviu, prufèti hannu parlatu,
finchè lu Criatòri lu figghiu n’è mandatu.
S’è fattu comu a nui, è natu puvirièddu,
ntra na mangiatòra cu nu sciupparieddu.
Pi’ quddu ca facìa lu mundu è rrivutatu
e a ci no’ lu critìa, lu cori nc’è cangiàtu;
a ciùnca cumandàva e tinìa lu putèri,
jàstemi li parìunu, non èrunu prichièri.
Traditu, prucissatu comu dilinguènti
cundannatu a morti, senza cu faci nienti.
Ti quddu ch’era fattu, la folla si scurdàu
e la morti ‘n croci no’ nci la sparagnàu,
Pi’ tutti li mazzati, c’a turnu l’hannu tatu,
chinu ti sangu scia e tuttu scuturzàtu.
‘Na crona ti spini ‘n capu ch’era Rrei,
cussì com’era tittu, ti tutti li Giutei.
La croci ca purtava, sempri chiu’ pisàva,
nc’era ci lu sputàva e ci no’ lu uardàva.
Tre voti scià catìu e tre voti, po’, s’azàu
nisciùnu si cucchiàu, nisciunu lu jutàu.
Sulu nu cirinèu, si s’a ‘nvicinàu
e na virginedda lu sangu li stusciàu.
Sobbr’allu Carvàriu, ‘n Croci lu chiantàra,
‘n mienzu a do’ latruni ti lu sistimàra.
Quandu li venni secca, li musi li bagnàra,
ma prima ‘ntra lu feli la pezza nci ssuppàra.
Poi, azàu la capu e a Ddiu, scunfitàtu,
li tissi, pircè mai, ddà l’era ‘bbandunàtu.
Pi’ èssiri sicuri, c’ormai era spiràtu,
na lancia nci passàra ‘n mienzu allu custatu.
Lu cielu si scuriu, lu mundu trimulàu,
lu velu ti lu tempiu a stuezzi si squartàu.
Sulu tannu, ncunùnu si pintìu
pi’ la cundanna, ch’era tata a Ddiu.
Straziati ti tulori Maria e Matalena
chiangìunu, tispirati, ti faciunu pena.
Ma ci pi’ la paura, ci pi’ tratimièntu,
sparìu comu fùrgulu, pèsciu ti lu jèntu.
‘Nc’era a ci fucia, nc’er’a ci si scundìa
e dicia ca lu Signori, iddu, no’ canuscìa.
Cunfùsu, Pietru tre voti rinnicàu,
ccussì lu jàddu, prontu, sci’a cantàu.
Pintìtu, Giuta ti cuèddu si ‘ppindìu,
pi’ trenta tenàri ti Cristu ca tratìu.
Sulu Giuvanni, tiscèpulu fitàtu,
stava cu Maria ca l’era già atuttàtu.
Toppu, Cristu ti ‘n croci lu scindèra
e ‘ntra lu linu, lu corpu li stindèra.
‘Ntra lu sibbòrcu, ca l’èrunu tunàtu,
cu nu chianconi, intra fo’ sirratu.
Pi’ uàrdia, li ssurdati li mintèra,
toppu tre giurni, Cristu dda no’ nc’era.
“E’ risuscitatu”: l’Angiulu ‘nnunziàva
a ci ‘ntra la tomba Cristu no’ truvàva.
Nisciunu nci critìa, ch’era risuscitatu,
nci fo’ a ci pinzàu ca l’èrunu rrubbàtu.
Lu stessu Tummasu, ‘mpena lu ‘ncuntràu
‘n mienzu allu custàtu la manu li calàu.
Eppuru si sapìa ca Cristu risurgìa,
la vuluntà ti Ddiu, ti fattu, si cumpìa.
Tant’anni passati, stai a ci no’ creti,
ma pòvara a iddu ca no’ teni feti,
no’ po’ capiri lu donu camu avutu,
toppu muertu ca Cristu è bbivisciùtu.
Ti la Croci, nu missaggiu ne mandatu:
cu simu frati, comu Iddu ne trattatu,
ci sa’, lu mundu e nsiemi lu criàtu,
turnàssi Paratisu, cussì, com’era natu !
Marzo 2008
