L'arvulu ti la (s)fica di Emanuele Castrignanò

L’ àrvulu ti la (s) fica

L’annu scorsu ti Natali

si nn’anchièra li giurnali

pi’ qudd’àrvulu spinnatu

ca ti corpu fo’ llivàtu.

Fora tanti li cristiani,

cu la capu ‘ntra li mani,

ca qudd’àrvulu uardàunu

e li palli li cunfiàunu.

Superata foi la crisi

senza spèndiri turnisi,

maisia scià catìa

maru Sinducu e Maria.

Toppu ‘n’annu, Gesummia,

st’atru uài non ci vulìa,

ca ci l’atru era spinnàtu

qustu mancu nc’è mpinnàtu.

Cu do’ tàuli ‘ncuddàti

e di sera ‘lluminàti,

‘ntra la chiazza, allu Sitìli

l’hannu misu cu do’ fili.

A ciùnca l’è uardàtu

lu Cumuni è sciuticàtu,

e siccomu si sapia

‘natra crisi sta’ vinia.

Mancu l’annu nc’è trasùtu

e lu Sinducu, currùtu,

è parlatu alli giurnali

ti la Giunta Cumunali:

“Pi’ prutenza e cautèla,

stancu t’ogni lamintèla,

ci agghi’ancora cuvirnari

ncuna cosa agghià cangiari.

Allu postu ti Vizzinu

‘n’ingignèri sopraffinu,

llèu Canutu allu Bilanciu

nc’è n’espertu cu mi rranciu.

Basta, àrvuli a Natali!!!

Mi lu tiru stu iangàli

e, pi sana’ sta malatìa

llèu Maria e ccussissìa!!!”